رمضان درکلام رهبری
عبودیت ، شرط اصلى تکامل
 سِرّ مساءله در این است که انسان بتواند خودش را به عبودیت الهـى مـتـصـف کند. عبد، یعنى تسلیم اراده و حکم خدا و شریعت الهى . لُبّ تمام دستورات و احـکـام و فـرامـیـن الهـى و شـرایـع انـبـیـاء، هـمـیـن یـک کـلمـه اسـت و شـایـد پـیـامبران خدا، قـبـل از آن کـه مـقـام نـبـوت بـراى آنـهـا انـتـخـاب بـشـود و خـداى مـتعال آنها را به نبوت سرافراز کند، به عبودیت سرافراز کرده باشد؛ همچنان که حتما همین طور است .

در یک روایت است که ((إِنَّ اللَّهَ اتَّخَذَ مُحَمَّداً عَبْداً قَبْلَ أَنْ یَتَّخِذَهُ رَسُولًا ))؛ اول ، خـداى مـتعال او را خلعت عبودیت پوشانید و بعد، به مرحله و رتبه ى نـبـوت فـایـز کـرد. کـاءنّه این ، در هر تعالى اى مقدمه ى لازم و شرط اصلى است . در هر انـدازه تـکـامـلى ، عـبـودیت ، شرط اصلى است . البته ، عبودیت هم مراحلى دارد. آن مرحله ى پایین عبودیت ، آن چنانى که امثال ماها بتوانیم در آن طمع بورزیم ، همین است .

خـودمـان را آمـاده ى اطـاعـت کـنیم ؛ همه چیز را از او بدانیم ؛ نعمتهاى الهى را حقیقتا نعمتها و موهبتهاى الهى بدانیم ؛ آنها را فرآورده ى قدرت و علم و توانایى خودمان ندانیم ؛ بدانیم که ما هم وسیله ایم . ذهن ما، دست ما، عمل ما، سرپنجه ى ما و تلاش ما، وسیله اى براى تحقق اراده ى الهـى اسـت . حـقـیـقـتـا بـنـدگـان شـایـسـتـه ى خـدا ـ مثل امام بزرگوار ما (رضوان اللّه تعالى علیه ) ـ قدر ماه رمضان و قدر آن ساعات و ایام را مـى دانستند و از آن ، کمال استفاده را مى بردند. ما، ائمه ى معصومین (علیهم السّلام ) را کـه زیارت نکرده ایم ؛ اما انسان مى توانست رشحه اى از رشحات همان عبادات و توجه ها را در وجود مقدس امام عظیم الشاءن بزرگوار راحلمان مشاهده کند.

تمام عبادات براى این است که تربیت بشویم و پیش برویم 
جـسـم انـسـان بـدون ورزش ، ضعیف و لاغر و بى قدرت خواهد بود. هرکسى باشید، هرچه بـنـیـه ى قـوى و نیرومند داشته باشید، اگر ورزش نکردید و خوردید و خوابیدید، بدن ضـعـیف مى ماند؛ شکى در این نیست . همچنانى که اگر ورزش نکنید، بدن شما آن رشد لازم را نـمـى کـند، زیباییهایى هم دارد که ورزش آنها را آشکار خواهد کرد؛ بدون ورزش ‍ نمى شـود. روح شـمـا هم عینا همین طور است . بدون ورزش ، بدون تمرین و ریاضت ، ممکن نیست شما قوى بشوید.

اى بـسـا انـسـانـهـایـى هـسـتـند با جسمهاى نیرومند و زیبا، ولى با روحهایى لاغر، زشت ، نـاتـوان و ضـعیف ؛ این به درد نمى خورد. تمام عبادات براى این است که ما ورزش کنیم ، تـربـیـت بـشـویـم و پیش برویم . البته باید عبادات را شناخت . عبادات هم جسم و روحى دارنـد. جـسـم عـبـادات ، بـه تـنـهـایـى کـافـى نـیست . نماز را که انسان بخواند، ولى در حـال نـمـاز، تـوجـه بـه خـود ذکر نداشته باشد، ملتفت نباشد که چه مى گوید و با چه کسى حرف مى زند، مضامین نماز را بکلى از روى غفلت ادا بکند، این نماز، نماز بى فایده اى است .

البـتـه کـسـانـى کـه عـربـى نـخـوانـده انـد و مـعـنـاى ایـن جـمـلات را نمى دانند، اگر در حـال نـماز، همین اندازه توجه پیدا کنند که با خدا حرف مى زنند و به یاد خدا باشند، این هم بهره ى خوبى است ؛ ولى سعى کنید که معناى نماز را بدانید. یاد گرفتن معناى نماز، کـار خـیـلى آسانى است . خیلى زود مى توانید ترجمه این چند جمله را یاد بگیرید. نماز را بـا تـوجـه بـه مـعـناى آن بخوانید. این نماز است که ((قربان کلّ تقى )) خواهد بود. نماز، نزدیک کننده ى انسان به خداست ، اما نزدیک کننده انسان باتقوا.

میلیون ها مردم در چنگال دشمنى پنهان اسیرند. دشمنى که بیش از بسیارى ، آسیب مى رساند. این دشمن ، نیرو و سلامتى ما را تهدید مى کند، زندگى را تلخ مى کند و عمر را کوتاه . نگرانیهاى فکرى غالبا با توهمات و خیالات بیجا، زندگى را تاریک مى کند و انسان را دچار شکنجه و عذاب جهنم خود مى سازد. چون خوره طبقات مختلف اجتماع و انسانهاى متمدن را مى خورد ولى با همه زیانهاى طاقت فرسایى که دارد، باز قابل معالجه وکنترل است : انسان مى تواند افکار خویش را کنترل کند و نگرانى را از مغز دور سازد، از غم و اندوه جانکاه برهد و شادمان و خاطر جمع زیست کند و این کار وقتى ممکن است که راه مهار کردن و مبارزه با نگرانى هاى فکرى را بداند و بفهمد که باید چگونه به جنگ نگرانى برود و از همه بهتر باید علل و عوامل آنرا دریابد و بداند چه چیزى موجب نگرانى شده است . بنابراین وقتى در بررسى هاى خویش ، موجبات آنرا دریافت ، آنگاه مى تواند براى هر یک از راه ویژه آن وارد مبارزه شود و آنرا چاره جویى کند. مثلا ناراحتى و نگرانى اگر در اثر امراض جسمى و بیماریهاست ، باید پیش از آنکه به مرحله غیر قابل علاج برسد، به پزشک متخصص مراجعه کرد تا با به کار بستن دستورها و راهنمایى هاى او و استراحت ، بهبود یابد. ونیز فراموش نکند که تلقین در ایجاد یا شدت بیمارى موثر است ؛ ممکن است انسان سالمى با این تلقین که : بیمار است دچار نگرانى شدید شود و همین تلقین بیجا او را ناتوان مى کند. برعکس با تلقین سلامتى مى تواند تدریجا بهبود یابد. این شیوه در بسیارى از بیمارى ها به ویژه بیمارى هاى روان تنى خیلى موثر است و اگر پس از مراجعه و مداوا در اثر تلقین ، بهبود نیافت و یا مریضى ، غیر قابل علاج تشخیص داده شده باشد با بردبارى و با سرگرمى ها و مطالعه ، آن را فراموش کند تا با این روش ، از بیمارى جلوگیرى یا از شدت آن بکاهد. ولى همانگونه که اشاره شد؛ اکثر نگرانى ها فکرى است و همین نگرانى هاى فکرى خود تولید انواع بیمارى هاى روانى و جسمى را مى کند و براى چاره جویى باید نکات ذیل را مراعات کرد:

ادامه مطلب...


:: برچسب‌ها: نگرانی,مبارزه با نگرانی,عقده ها,توبه,راههای مقابله با نگرانی,نگر